Champions...Masters!

Hμέρα χαρμόσυνων μαντάτων για το μέλλον των ελληνικών ομάδων στο champions league η χθεσινή, αφού από χθες η μία από τις 2 ελληνικές ομάδες που μετέχουν στην διοργάνωση εξασφάλισε την πρόκρισή της στην επόμενη φάση του θεσμού (ο ΑΠΟΕΛ) για πρώτη φορά μάλιστα στην ιστορία του Κυπριακού ποδοσφαίρου (!) και η άλλη ελληνική ομάδα (Ολυμπιακός) κράτησε αφενός μεν ζωντανές τις ελπίδες της για πρόκριση στην επόμενη φάση του θεσμού με την μεγάλη νίκη της μέσα στην Γαλλία και αφετέρου να αυξήσει κατά πολύ τις πιθανότητές της για συμμετοχή τουλάχιστον στο Europa league.

Για να πω την αλήθεια όταν έμαθα πριν το χθεσινό ματς του Ολυμπιακού ότι θα κατέβει με ...πειραματική σύνθεση στο κέντρο (λόγω των πολλών προβλημάτων τα οποία είχε ο προπονητής του Ολυμπιακού, αφού Φέισα, Μακούν, Ιμπαγάσα δεν μπορούσαν για διάφορους λόγους να είναι στην διάθεση του προπονητή τους), δεν πίστευα ότι μπορεί να κάνει την ζημιά στους Γάλλους και να τους κερδίσει μέσα στην έδρα τους, χωρίς βέβαια να πιστεύω ότι πρόκειται για καμιά αχτύπητη ομαδάρα. Όταν όμως παρακολούθησα την εξέλιξη του πρώτου ημιχρόνου με τις αλλεπάλληλες χαμένες ευκαιρίες των ερυθρολεύκων, την υπεροχή που άρχισαν να αποκτούν λεπτό με το λεπτό και την ανυπαρξία των Γάλλων στο ίδιο τους το γήπεδο, τόσο άρχισα να πιστεύω ότι αν κάποιος θα κέρδιζε σε αυτό το ματς, αυτός θα ήταν ο Ολυμπιακός. Η επιβεβαίωση ήρθε με τον πλέον εμφατικό τρόπο στο 82' όταν μετά από την καταπληκτική πάσα του Γέστε, πτώτα ο Τζιμπούρ αντέδρασε σωστά αφήνοντας την μπάλα (σκεπτόμενος ίσως ότι βρίσκεται σε ελεγχόμενη θέση offside) και έπειτα ο "μικρός", Φετφατζίδης ο οποίος διαθέτοντας "κρύο" αίμα, με μια άψογη εκτέλεση νίκησε τον πάρα πολύ καλό Mandanda και μαζί με αυτόν και την Marseille ακόμα και αν έπρεπε να επέμβει ο Μέγιερι στα τελευταία λεπτά για να κρατήσει το αποτέλεσμα για τον Ολυμπιακό.

Αποτέλεσμα: Ο Ολυμπιακός βρίσκεται πλέον μια ανάσα από την πρόκριση, αρκεί (κατά την γνώμη μου) να κερδίσει τα "δεύτερα" της Άρσεναλ, η οποία ήδη έχει εξασφαλίσει την πρώτη θέση στον όμιλο. Σε ένα ματς στην έδρα του, με την βοήθεια του κόσμου, απέναντι σε μια ομάδα που δεν καίγεται για βαθμούς (αλλά με την νοοτροπία του νικητή και την διάθεση να δείξουν τι αξίζουν οι δεύτερες επιλογές στον προπονητή τους) ο Ολυμπιακός μπορεί να πετύχει κάτι το οποίο έμοιαζε με απίστευτο λίγες αγωνιστικές πιο πριν, δεδομένου του ξεκινήματός του στον όμιλο. Κι αυτό γιατί δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι αυτή η Marseille, μπορεί να πάει στην Γερμανία και να αποδράσει με το διπλό απέναντι στην Dortmund, την οποία ζορίστικε να κερδίσει εχθές η Άρσεναλ.

Όσον αφορά τον ΑΠΟΕΛ, νομίζω ότι, παρά την δόση τύχης την οποία είχε σε μεγάλο βαθμό στο χθεσινό ματς, μιλάνε τα αποτελέσματα της ομάδας από μόνα τους: 3 ισοπαλίες εκτός έδρας και 2 νίκες εντός, καθώς και την μέχρι τώρα 1η θέση στον όμιλο και εξασφαλισμένη ήδη την πρόκριση, απέναντι σε 3 ομάδες εκ των οποίων η μία έφτασε πέρυσι μέχρι τα προημιτελικά του Champions league, όπου και αποκλείστηκε από την κάτοχο του τίτλου Barcelona, καθώς επίσης και τους 2 κατόχους του Europa League τα τελευταία χρόνια μόνο μικρό επίτευγμα δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί. Νομίζω ότι οποιοσδήποτε και να είναι ο αντίπαλος αυτής της ομάδας στην επόμενη φάση της διοργάνωσης, καλά θα κάνει να μην την υποτιμήσει σε καμία περίπτωση γιατί θα έχει πολλά προβλήματα.

Ας ελπίσουμε να κερδίσει και ο Ολυμπιακός την επόμενη αγωνιστική και τότε θα πάμε σε μια κλήρωση με 2 ελληνικές ομάδες. 2 ομάδες που αν βρεθούν εκεί θα το αξίζουν και με το παραπάνω!

Πω πω ένα ντέρμπυ!

Έτυχε να είμαι και εγώ ένας από τους τυχερούς που αποφάσισαν να αφιερώσουν λίγο χρόνο για να δουν τις μέχρι τώρα καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος και ομολογώ ότι δεν περίμενα να δω ένα τόσο καλό παιχνίδι εχθές στο Καραϊσκάκη. Όχι γιατί οι δύο αντίπαλοι δεν είναι καλοί (κάθε άλλο οι δύο αντίπαλοι είναι τόσο καλοί ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά), αλλά κυρίως γιατί επρόκειτο για ένα Ελληνικό ντέρμπυ. Σ' αυτά τα ματς, 9 στις 10 θα δεις ένα νευρικό παιχνίδι, με πολλές δυνατές μονομαχίες, πολλά σφυρίγματα (και "σφαλτσοσφυρίγματα") από τον διαιτητή, γιόμες να διαδέχονται η μία την άλλη και δηλώσεις προπονητών και παικτών του στυλ "το αποτέλεσμα είναι αυτό που κρατάμε. Οι βαθμοί ήταν πολύ σημαντικοί και θα βελτιωθούμε στην συνέχεια". Κι όμως αυτή την φορά πετύχαμε αυτή την 1 στις 10 περιπτώσεις (για να μην πω την 1 στο εκατομμύριο): Ένα παιχνίδι ανοιχτό, αλλά με καλές άμυνες, με καλό ρυθμό αλλά και ισορροπία όταν χρειαζόταν, με αρκετά δυνατά αλλά τις περισσότερες φορές όχι αντιαθλητικά μαρκαρίσματα, ποδόσφαιρο "στρωτό" και όχι γιόμες, ευκαιρίες εκατέρωθεν, 2 δοκάρια, 2 γκολ, πολύ καλές αποκρούσεις. Ένα ματς χάρμα οφθαλμών το οποίο κάθε υγιής φίλαθλος του ποδοσφαίρου χάρηκε από κάθε άποψη.

Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι του, αυτό που διέκρινα εγώ ήταν δυο πολύ καλές ομάδες εκ των οποίων η μία ίσως να αισθάνεται και λίγο αδικημένη από το σκορ. Στο πρώτο μέρος, ο Παναθηναϊκός είχε την ελαφριά υπεροχή σε φάσεις και δημιουργία εντυπώσεων, καθώς επίσης και στο σκορ με μια τρομέρη κούρσα του Κουίνσι από δεξιά και το πάρε - βάλε στον Ζεκά, ο οποίος σκόραρε με κοντινή προβολή. Το ματς ήταν σε οριακό σημείο όσον αφορά την επίτευξη του σκορ αφού το δοκάρι του Μέγερι σταμάτησε τον Παναθηναϊκό και δεν τον άφησε να πάει με ένα μεγάλο πλεονέκτημα στα αποδυτήρια. Εκεί, όπου κάτι μαγικό πρέπει να έγινε στο στρατόπεδο των ερυθρολεύκων κατά την ανάπαυλα του ημιχρόνου, αφού στο δεύτερο μπήκαν μέσα σεληνιασμένοι: Γρήγορο γκολ και ισοφάριση (με επίσης τρομερή κούρσα από τον Μιραλάς και πάσα πάρε βάλε στον Τζεμπούρ) και συντριπτική υπεροχή σε όλες τις γραμμές του γηπέδου, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα τον πανικό στην άμυνα των πρασίνων, οι οποίοι χρειάστηκαν αρχικά την βοήθεια του δοκαριού, την σωτήρια προβολή του Μαρίνου στην μικρή περιοχή(!), καθώς επίσης και την τρομερή απόκρουση του πιτσιρικά διεθνή πλέον Καπίνο, ο οποίος αν και είχε αντίθετη φορά στο σώμα του, κατάφερε να αποκρούσει ένα εξ επαφής παρολίγο αυτογκόλ, για να αποτρέψουν το 2-1.

Σε ένα ματς διαφήμιση για το ποδόσφαιρο, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός μπορεί να μην κέρδισαν και αμφότεροι να παρέμειναν αήττητοι στην κούρσα για τον τίτλο, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι κέρδισε το ποδόσφαιρο από το χθεσινό παιχνίδι. Ας ελπίσουμε να δούμε ανάλογα ματς και στο μέλλον...

Αυτή μάλλον ήταν η τελευταία νίκη των Άγγλων…

Της Κατερίνας Μπιτίτσιου


Ορισμένα αποτελέσματα ποδοσφαίρου είναι θέμα –κακής- συγκυρίας και οι πιθανότητες να επαναληφθούν είναι μηδαμινές.

Τόσες δίνει και ο Τσάβι στο ενδεχόμενο η εθνική Αγγλίας να κερδίσει ξανά την Ισπανία, θεωρώντας άδικο και άτυχο το αποτέλεσμα του φιλικού που έδωσαν οι δύο ομάδες το βράδυ του Σαββάτου στο «Γουέμπλει».

Οι παίκτες του Φάμπιο Καπέλο κέρδισαν τους «φούριο ρόχας» με 1-0 έπειτα από τέρμα του Φρανκ Λάμπαρντ στο 4’ του δεύτερου ημιχρόνου και ο μέσος της Μπαρτσελόνα πάει στοίχημα ότι αυτό θα αργήσει πολύ να επαναληφθεί.

«Ήμασταν άτυχοι. Δέκα φορές να παίζαμε με την εθνική Αγγλίας, αν παίζαμε όπως κάναμε σήμερα, θα κερδίζαμε σίγουρα τις εννέα από αυτές. Είχαμε περισσότερη κατοχή μπάλας και περισσότερες ευκαιρίες, τις οποίες δυστυχώς δεν μπορέσαμε να κάνουμε γκολ», ανέφερε στην ισπανική εφημερίδα «AS».

Επόμενος προορισμός για τους παίκτες του Ντελ Μπόσκε η Κόστα Ρίκα, όπου θα δώσουν ακόμη ένα φιλικό παιχνίδι, ελπίζοντας αυτό να τους επαναφέρει στα θετικά αποτελέσματα.

Ελλάδα - Ρωσία: Φιλικό ή αγγαρεία;

Προχθές αποφάσισα να κάτσω να δω το παιχνίδι της εθνικής με την Ρωσία γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι πρόκειται για φιλικό και πιστεύοντας ότι θα δω καλό ποδόσφαιρο, χωρίς σκοπιμότητες απέναντι σε μια μεγάλη αντίπαλο με πολλούς καλούς παίκτες στην σύνθεσή της, η οποία είναι και μια πιθανή αντίπαλός μας στην τελική φάση του επερχόμενου Euro. Με αρκετά νέα παιδιά να έχουν κληθεί για να τσεκάρει ο προπονητής την ετοιμότητα και την αντίδρασή τους σε ένα τέτοιο ματς, πίστευα ότι θα δω μια ομάδα "διψασμένη" για την νίκη μια και έπαιζε μπροστά στο ελληνικό κοινό. Αντ' αυτού, παρακολούθησα (κυρίως στο πρώτο ημίχρονο) μόνο μια ομάδα μέσα στο γήπεδο και αυτή ήταν η ομάδα της Ρωσίας. Με αυτοματισμούς που φαινόταν σε κάθε τους επιθετική ενέργεια, σοβαρότητα και συγκέντρωση (με εξαίρεση τον Αρσάβιν ο οποίος ήταν και ο λόγος που δεν άνοιξε περισσότερο το σκορ υπέρ τους), η Ρωσία έδειξε ότι δεν ήρθε για...βόλτα στην Ελλάδα αλλά για να πάρει την νίκη ανεξάρτητα αν το παιχνίδι ήταν απλά ένα φιλικό και τίποτα παραπάνω. Ήταν στιγμές που δεν μπορούσαμε να ακολουθήσουμε τους Ρώσους και θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που αυτό το μεγάλο διάστημα υπεροχής τους δεν μεταφράστηκε σε περισσότερα γκολ.

Ευτυχώς στο δεύτερο ημίχρονο βελτιωθήκαμε αισθητά (ποιος ξέρει τι θα άκουσαν από τον Σάντος στην ανάπαυλα του ημιχρόνου), ανεβάσαμε στροφές και δείξαμε ότι μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια τους Ρώσους. Δημιουργήσαμε κάποιες φάσεις, μας ακυρώθηκαν σωστά 2 γκολ για offside και 1 ακόμα για φάουλ (για το οποίο δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι υπήρχε), ενώ κατά την γνώμη μου το γκολ μας προήλθε από φάουλ του Σαλπιγγίδη στον Ζιρκόφ στο ξεκίνημα της φάσης το οποίο δεν δόθηκε. Το σίγουρο πάντως είναι ότι τα παιδιά έκαναν μια πολύ καλή προσπάθεια στο δεύτερο ημίχρονο και άξιζαν την ισοφάριση βάση της εικόνας τους.

Τελικά το αποτέλεσμα είναι δίκαιο, η Ελλάδα έμεινε για 17ο σερί παιχνίδι αήττητη (!) και δείχνει ότι έχει αποκτήσει τον χαρακτήρα του νικητή, αφού ακόμα και σε μια μέτρια ή κακή της μέρα καταφέρνει να μην χάσει.

Υ.Γ.: Θετικότατο το ντεπούτο το Χολέμπας. Κατά την γνώμη μου ήταν ο καλύτερος της Ελληνικής ομάδας στο προχθεσινό παιχνίδι.

Γλέντι τρι-κούβερτο στην "Πλατεία"!

Νομίζω ότι και μετά το προχθεσινό αποτέλεσμα του ΟΦΗ στην πλατεία, κανείς πλέον δεν μπορεί να αμφιβάλλει για την ποιότητα και τον χαρακτήρα αυτής της ομάδας. Σε μια έδρα στην οποία ο ΟΦΗ παραδοσιακά χάνει (σε 34 ματς, ο Πανιώνιος έχει τις μισές νίκες, 12 ματς έχουν λήξει ισόπαλα και μόλις φορές πριν από την προχθεσινή, είχε φύγει νικητής ο ΟΦΗ), και με ...απρόβλεπτες δυσκολίες πριν από την έναρξη του παιχνιδιού, με Γεωργίου, Κάρολ και Παπουλή να παθαίνουν τροφική δηλητηρίαση, ο ΟΦΗ στάθηκε σαν πραγματικό παλικάρι και με 2 γκολ του Σίσιτς (ο οποίος μπήκε στην εντεκάδα από το... παράθυρο, αντικαθιστώντας τον Παπουλή) και ένα του Μάντζιου (ο οποίος κατά την γνώμη μου με τις τελευταίες εμφανίσεις του βρίσκεται σε τροχιά...Εθνικής), έσπασε την κακή παράδοση που είχε στην Ν. Σμύρνη και έμεινε για 5ο συνεχόμενο παιχνίδι αήττητος (βγάζοντας παράλληλα ένα πολύ δύσκολο πρόγραμμα) και με 2 παιχνίδια λιγότερα, φιγουράρει στην 5η θέση της βαθμολογίας.

Σε ένα παιχνίδι, όπου για άλλη μια φορά φάνηκε η πολύ καλή τακτική με την οποία έστησε την ομάδα ο Νίκος Αναστόπουλος, καθώς επίσης και τα κέφια του Βαγγέλη Μάντζιου στο γήπεδο το οποίο ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά, σκοράροντας ένα πολύ όμορφο σε εκτέλεση γκολ και δίνοντας και μια ασσίστ για το τρίτο γκολ του ΟΦΗ, η ομάδα της Ν. Σμύρνης φάνηκε πολύ "λίγη¨ απέναντι στον "χείμαρρο" που λέγεται ΟΦΗ. Ας ελπίσουμε η δεκαπενθήμερη αυτή διακοπή, να μην έχει άσχημο αντίκτυπο σε μια ομάδα που και την ψυχολογία έχει με το μέρος της, αλλά και τα αποτελέσματα αφού όλα μοιάζουν ιδανικά στο Κρητικό συγκρότημα. Μοναδικό "μελανό" σημείο, το οικονομικό το οποίο έρχεται για άλλη μια φορά στο προσκήνιο, αφού μετά την διεκπεραίωση της προσφυγής του ποδοσφαιρικού "φαινομένου" Σουλεάπ, και ο Κιάσσος κατέθεσε προσφυγή για να εξασφαλίσει τα δεδουλευμένα, ενώ και η υπόθεση Βατσινά, είναι ένα ακόμη αγκάθι, αφού όσο δεν βρίσκεται η χρυσή τομή, ο ΟΦΗ δεν μπορεί να εισπράξει κάποια χρήματα που χρειάζεται από τον ΟΠΑΠ και η ομάδα είναι... πολυέξοδη λόγω των συνεχόμενων καλών αποτελεσμάτων (έξτρα πριμ 15000 ευρώ έταξε ο Νίκος Μαχλάς για την νίκη μέσα στην Ν.Σμύρνη και μαζί με τα 35.000 που οφείλονται στους ποδοσφαιριστές για την νίκη με την ΑΕΚ και την ισοπαλία στο Καραϊσκάκη, έφτασαν τις 50000 τις οποίες οι παίκτες θα εισπράξουν μέσα στην εβδομάδα).

Για τον Εργοτέλη, ήταν επίσης μια καλή εμφάνιση, τηρουμένων των αναλογιών, το παιχνίδι με τον Παναιτωλικό, χωρίς όμως να συνδυαστεί με την νίκη η οποία θα ανακούφιζε κάπως τους κιτρινόμαυρους οι οποίοι έχουν σκαλώσει στα χαμηλά πατώματα της βαθμολογίας ενώ έχουν αγωνιστεί σε όλα τα παιχνίδια. Παρόλα αυτά ο Εργοτέλης ο οποίος συνέχισε να χρησιμοποιεί νέα παιδιά στην σύνθεσή του, (και κυρίως Έλληνες αφού 5/11 ήταν Ελληνόπουλα), έδειξε καλή εικόνα στο παιχνίδι, δημιούργησε κάποιες ευκαιρίες αλλά λίγο η ατολμία του σε κάποια σημεία, λίγο ο φόβος ή ο υπέρ το δέον σεβασμός σε κάποιες πολύ καλές μονάδες που έχει ο Παναιτωλικός, δεν τον άφησαν να διεκδικήσει κάτι περισσότερο από αυτό το παιχνίδι. Το θετικό είναι ότι οι κιτρινόμαυροι έβγαλαν με επιτυχία αυτά τα δύο δύσκολα τεστ τα οποία είχαν στην έδρα τους απέναντι σε ομάδες τις οποίες έπρεπε να πάρουν θετικά αποτελέσματα, χωρίς να έχουν αρκετά από τα βασικά όπλα τους (Χίμπλιγκερ, Μπούντιμιρ, Ρομάνο, Πίρσον) πράγμα που σημαίνει ότι η ομάδα έχει βάθος. Ας ελπίσουμε ότι με την επιστροφή και των υπόλοιπων παιδιών (με εξαίρεση τον άτυχο Ρομάνο, ο οποίος πάει για εγχείριση στον χιαστό) η ομάδα θα συνεχίσει τις καλές εμφανίσεις και θα πάρει και τα αποτελέσματα τα οποία της αξίζουν.

Τέλος όσον αφορά τον νεοφώτιστο Πλατανιά, αυτός πάει να τρελάνει κόσμο αφού μετά την Παναχαϊκή, κέρδισε και τον πολύ έμπειρο Πανθρακικό με 1-0 στο Μάλεμε και είναι πρώτος στην βαθμολογία της Football League μετά από 2 αγωνιστικές. Εύχομαι ολόψυχα στην ομάδα από τα Χανιά να συνεχίσει έτσι σε αυτό το δύσκολο πρωτάθλημα της Football League και να κατορθώσει όχι μόνο να επιτύχει γρήγορα τον στόχο της σωτηρίας του, αλλά να πραγματοποιήσει και μια αξιόλογη πορεία, την οποία δείχνει ότι έχει τα φόντα για να την διαγράψει.

Εθνική Ελλάδος: Εγκρίνετε την κλήση του Χολέμπας;

Καταρχάς να ξεκινήσω την συζήτηση λέγοντας ότι δεν είμαι ούτε εθνικιστής αλλά ούτε και ...Ελληνάρας! Απλά έχω κάποιες απόψεις τις οποίες θέλω να παραθέσω με αφορμή το γεγονός ότι έγινε η κλήση του Χολέμπας στην εθνική Ελλάδος. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Καταρχήν, οφείλουμε να πούμε ότι ο Χολέμπας δεν είναι ο πρώτος μη "καθαρός" Έλληνας ο οποίος καλείται στην εθνική Ελλάδος, αφού έχει προηγηθεί η κλήση του Μπατιστούτα (για όσους δεν τον ξέρουν, πρόκειται για τον έγχρωμο πορτογάλλο-έλληνα ο οποίος μεσουρανούσε στην ΑΕΚ της δεκαετίας του 90). Κατά δεύτερον, ο Χολέμπας έχει και αυτός ελληνική καταγωγή. Ο πατέρας του, Αχιλλέας μετακόμισε στην Γερμανία όπου και ξεκίνησε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα ο Χοσέ Χολέμπας, πριν καταλήξει το περασμένο καλοκαίρι στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό. Άρα κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Santos για την κλήση ενός μη "καθαρού" έλληνα, εφόσον υπάρχει ήδη προηγούμενο. Μέχρι εδώ όλα καλά. Μόνο που εγώ διαφωνώ με την κλήση οποιουδήποτε ποδοσφαιριστή (συμπεριλαμβανομένου και του Χολέμπας ο οποίος μόλις κλήθηκε στην Εθνική), ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του Έλληνα μόνο όταν θέλει να αγωνιστεί στην Εθνική Ελλάδος μόνο και μόνο επειδή δεν έχει την δυνατότητα να αγωνιστεί στην εθνική της χώρας της οποίας έχει την εθνικότητα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα παικτών με αυτό το σκεπτικό, οι οποίοι φέρονται να είναι στα πλάνα του ομοσπονδιακού τεχνικού, είναι οι Αντελίνο Βιερίνια (ΠΑΟΚ) και Λεονάρντο (ΑΕΚ). Οι δύο παραπάνω παίκτες, έχουν δηλώσει ξεκάθαρα ότι έχουν σαν όνειρο ζωής να αγωνιστούν με την εθνική ομάδα της χώρας από την οποία κατάγονται (Πορτογαλία και Βραζιλία αντίστοιχα), αλλά εάν δεν το καταφέρουν τότε είναι διατεθειμένοι (να μας κάνουν την χάρη) να αγωνιστούν με τα χρώματα της Εθνικής Ελλάδος. Να με συγχωρεί η χάρη σας, αλλά διαφωνώ κάθετα με κλήσεις τέτοιων ποδοσφαιριστών στην Εθνική ομάδα της χώρας μου για πολλούς και διάφορους λόγους. Πρώτος και σημαντικότερος, είναι ότι πέρα από την ποδοσφαιρική ανάγκη που μπορεί να υπάρχει για να εντάξεις στο δυναμικό της Εθνικής σου ομάδας ένα ποιοτικό ποδοσφαιριστή ακόμα και αν αυτός προέρχεται από άλλη χώρα, εγώ προσωπικά το θεωρώ υποτιμητικό να δεχόμαστε να μας κάνει χάρη ο κ. Βιερίνια (αλλά και ο κάθε Βιερίνια που μπορεί να ήταν στην θέση του) να δεχτεί να αγωνιστεί με τα χρώματα της εθνικής μας ομάδας μόνο και μόνο επειδή δεν τον καλούν στην δική του. Η Εθνική πάνω από όλα είναι η ομάδα των Ελλήνων και μόνο όσοι νιώθουν Έλληνες (προσέξτε δεν είπα όσοι είναι Έλληνες) και θέλουν να δώσουν και την ψυχή τους για αυτή την ομάδα, είναι για μένα καλοδεχούμενοι σε αυτή την ομάδα. Δεύτερος λόγος, είναι ότι λόγω της (κατά την γνώμη μου) αθεράπευτης ξενομανίας η οποία μας διακατέχει σαν λαό, είμαστε ικανοί να βάλουμε στο ρόστερ της εθνικής μας ομάδας και παίκτες οι οποίοι δεν είναι πολύ καλύτεροι από τους ήδη υπάρχοντες απλά και μόνο γιατί οι ήδη υπάρχοντες είναι Έλληνες και οι αντικαταστάτες του είναι ξένοι (και ως εκ τούτου και καλύτεροι). Τρίτον, η είσοδος στην ομάδα ενός μεγάλου αριθμού ξένων παικτών θα έχει σαν αποτέλεσμα να χαθεί η χημεία και η προσωπικότητα της ομάδας, συν το γεγονός ότι θα πρέπει να μείνουν έξω από την ομάδα παίκτες οι οποίοι ενδεχομένως να έχουν "σκιστεί" για την ομάδα τα προηγούμενα χρόνια.
Υπάρχει βέβαια και η εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη (με την οποία εγώ προσωπικά δεν συμφωνώ καθόλου) η οποία λέει ότι όποιος έχει δικαίωμα να κληθεί στην Εθνική και είναι ο καλύτερος ποδοσφαιρικά, τότε αξίζει να βρίσκεται στην Εθνική. Με αυτό το σκεπτικό ρε παιδιά, πάρτε ποδοσφαιριστές με πολύ ταλέντο σε μικρή ηλικία από το εξωτερικό, φέρτε τους στο πρωτάθλημά μας να πάρουν την ελληνική υπηκοότητα και μετά φτιάξτε από αυτούς την Εθνική μας ομάδα, αν νομίζετε ότι οι δικοί μας πιτσιρικάδες δεν αξίζουν την ευκαιρία. Σε μια ομάδα αγωνίζονταν σίγουρα οι "μικροί", στην Εθνική (αφού στις ομάδες τους δεν τους έχουν εμπιστοσύνη επ'ουδενί) και έτσι όπως πάει το πράγμα, θα χάσουν και εκεί την θέση τους.
Για να κλείσω το θέμα αναφορικά με τον Χολέμπας, αν ο ίδιος αισθάνεται Έλληνας και θέλει να αγωνιστεί στην Εθνική ομάδα με σκοπό να προσφέρει, αλλά ακόμα και να του γινόταν μια πρόταση από την εθνική Γερμανίας να αρνιόταν γιατί το όνειρό του ήταν από μικρός να αγωνιστεί στην Εθνική Ελλάδος, τότε ναι συμφωνώ με την κλήση του και αν το αξίζει να παραμείνει για χρόνια στο ρόστερ της εθνικής. Σε κάθε άλλη περίπτωση όμως, αν αυτή η θέλησή του πηγάζει από άλλα συμφέροντα, τότε νομίζω ότι καλά θα κάνει (και αυτός αλλά και οποιοσδήποτε άλλος βρεθεί στην θέση του) να αρνηθεί την κλήση και να περιμένει μια κλήση από την εθνική της χώρας στην οποία θέλει πραγματικά να αγωνιστεί. Την αλήθεια φυσικά την ξέρει μόνο ο ίδιος, ίσως και ο manager του...

Υ.Γ.1 : Με εξέπληξε πραγματικά πολύ θετικά η κλήση του Καπίνου στην Εθνική! Ακόμα και να μην σημειώσει την πρώτη του συμμετοχή με την εθνική μας ομάδα (η οποία θα τον κάνει αυτόματα τον νεότερο ποδοσφαιριστή ο οποίος έχει αγωνιστεί στην εθνική πάνω από την Θωμά Μαύρο στην σχετική λίστα), έχει ήδη περάσει στην ιστορία σαν ο νεότερος παίκτης που έχει κληθεί ποτέ στην Εθνική! Νομίζω ότι του αξίζει του πιτσιρικά και απλά ελπίζω αυτός τουλάχιστον να έχει την εξέλιξη την οποία μπορεί...

Υ.Γ.2: Για μένα είναι επίσης πολύ θετικό το γεγονός ότι ο Fernando Santos καλεί και παίκτες οι οποίοι δεν αγωνίζονται σε κάποια από τις μεγάλες ομάδες. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι "κολλημένος" σε ονόματα αλλά κάνει τις κλήσεις του με βάση την απόδοση και την φόρμα των παικτών. Το απέδειξε με την κλήση του Ζαραδούκα (ο οποίος έκανε το ντεπούτο του σε ηλικία 31 ετών με την εθνική) και τώρα το επιβεβαιώνει με την κλήση των Γιώργου Θεοδωρίδη (Παναιτωλικός) και Κώστα Γιαννούλη (Ατρόμητος).

Η μέρα που η Κύπρος τρέλανε την Ευρώπη!

Η μέρα αυτή μπορεί να ήταν η χθεσινή αλλά μπορεί πολύ απλά να είναι η πρώτη μέχρι την επόμενη. Ο λόγος για την ομάδα του ΑΠΟΕΛ, η οποία έδωσε χθες ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους αυτούς οι οποίοι μπορεί να τον θεωρούσαν μια φούσκα που σιγά σιγά θα ξεφουσκώσει. Το μεγαλύτερο θύμα αυτής της φετινής έκπληξης (που για μένα μόνο έκπληξη δεν είναι έχοντας παρακολουθήσει στιγμιότυπα σχεδόν από όλα τα ματς της Κυπριακής ομάδας για το φετινό Champions League) κινδυνεύει άμεσα να γίνει η περυσινή κάτοχος του Europa League, Porto, η οποία μετά από 4 ματς βρίσκεται στην 3η θέση του βαθμολογικού πίνακα πίσω από Zenit και ΑΠΟΕΛ. Η ομάδα της μαρτυρικής μεγαλονήσου, βρίσκεται στην κορυφή με 8 βαθμούς, έχοντας ήδη εξασφαλίσει την πρόκρισή της στην επόμενη φάση του Europa League, κατόρθωμα όμως που φαντάζει μικρό βάση της μέχρι τώρα εικόνας της ομάδας, καθώς επίσης και του βαθμολογικού πλεονεκτήματος το οποίο έχει πλέον αποκτήσει έναντι της Porto μετά από την δραματική πραγματικά χθεσινή της νίκη, καθώς ακόμη και χωρίς να πάρει άλλο αποτέλεσμα μπορεί να περάσει στην επόμενη φάση της διοργάνωσης, αρκεί η Porto να μην κερδίσει και τα δύο εναπομείναντά της ματς (πράγμα το οποίο φαντάζει δύσκολο με βάση αυτά που είδα εγώ εχθές).
Όσον αφορά το χθεσινό παιχνίδι, ο ΑΠΟΕΛ έκανε και εχθές αυτό που έχει μάθει να κάνει καλά και αυτό το οποίο μας έχει δείξει σε όλα τα παιχνίδια του στην μέχρι τώρα πορεία του στην διοργάνωση: Συνεχές pressing στον αντίπαλο, πειθαρχία και συγκέντρωση όταν αμύνεται και η αρπαγή απ' τα μαλλιά των ευκαιριών που του δίνονται επιθετικά για να πετύχει κάποιο γκολ. Με αυτά τα στοιχεία στο παιχνίδι του, την ομοιογένεια των παικτών του και το σαφές αγωνιστικό πλάνο που φαίνεται ξεκάθαρα μέσα στο παιχνίδι του, σημάδι πως ο προπονητής του έχει καταφέρει να δώσει και αυτός το στίγμα του στην ομάδα, ο ΑΠΟΕΛ δείχνει ικανός να φτάσει στο όνειρο, που δεν είναι άλλο από την πρόκριση στην επόμενη φάση της διοργάνωσης και γιατί όχι και ακόμη παραπέρα. Απέναντι σε αυτή την καλοδουλεμένη μηχανή του ΑΠΟΕΛ, η Porto φάνηκε να έχει μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα, όχι τόσο αμυντικά (με εξαίρεση τον εμφανώς τρακαρισμένο πρωτοεμφανιζόμενο Γάλλο στοπερ Μανγκαλά ο οποίος ώρες ώρες έδειχνε σημάδια πανικού στις κινήσεις του), όσο στο να δημιουργήσει φάσει και να απειλήσει σοβαρά την εστία του Pardo (χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι μια ομάδα του βεληνεκούς της Porto δεν δημιούργησε κάποιες προϋποθέσεις ευκαιριών).
Σε ένα κρίσιμο χρονικά σημείο του παιχνιδιού, λίγο πριν την λήξη του ημιχρόνου ο ΑΠΟΕΛ πήρε ένα αμφισβητούμενο κατά την γνώμη μου πέναλτυ, ή καλύτερο ο Ailton το πήρε μόνος του απέναντι σόλη την Πορτογαλική άμυνα, και ο ίδιος σημείωσε το 1-0. Με την έναρξη της επανάληψης η Porto ήταν αυτή η οποία πραγματικά καιγότανε και ξεκίνησε μια φλύαρη υπεροχή για να κατεφέρει να φτάσει στην ισοφάριση, πράγμα το οποίο κατάφερε παίρνοντας και εκείνη ένα αμφισβητούμενο πέναλτυ το οποίο εκτέλεσε εύστοχα το μεγάλο αστέρι της, ο Hulk. Πριν καλά καλά κοπάσουν οι πανυγιρισμοί της Porto, ο ΑΠΟΕΛ βγήκε στην κόντρα επίθεση και από την πάσα του Χαραλαμπίδη, από ελεγχόμενη θέση offside, ο Manduca έγραψε μέσα σε αποθέωση το 2-1, σφραγίζοντας μια τεράστιας σημασίας νίκη για την ομάδα του, η οποία μπορεί να κρίνει την ίδια την πρόκριση.
Κλείνοντας θα ήθελα να σημειώσω δύο πράγματα:
Πρώτον, το φανταστικό κλίμα το οποίο δημιουργούν σε κάθε παιχνίδι στο ΓΣΠ οι "διψασμένοι" φίλαθλοι του ΑΠΟΕΛ, δίνοντας μεγάλη ώθηση στην ομάδα τους προς την νίκη χωρίς ακρότητες, βανδαλισμούς και βία.
Δεύτερον, ας ρίξουν όλοι εκείνοι οι καλοθελητές μια ματιά στην χθεσινή εντεκάδα του ΑΠΟΕΛ, για να καταλάβουν ότι μόνο οι ίδιοι είναι άχρηστοι και όχι οι ποδοσφαιριστές τους οποίους βιάστηκαν να "ταμπελιάσουν" έτσι: Manduca, Jahic, Χαραλαμπίδης, Πουρσαϊτίδης, Pardo (και Χιώτης που χθες έλειπε) είναι μερικοί από τους ποδοσφαιριστές της εντεκάδας του ΑΠΟΕΛ, που νίκησε -και σχεδόν απέκλεισε την περυσινή κάτοχο του Europa League- και τους οποίους εμείς/εσείς διώξατε από την Ελλάδα στην καλύτερη περίπτωση σαν άχρηστους και αποτυχημένους (για να μην αναφέρω βέβαια και τον προπονητή της ομάδας ο οποίος είχε ανάλογη αντιμετώπιση). Νομίζω ότι όλοι αυτοί οι άχρηστοι κάτι προσπαθούν να σας πουν: ΞΕΣΤΡΑΒΩΘΕΙΤΕ!