Πέρασαν σχεδόν 4 μέρες από την μέρα του El classico στην Ισπανία. Κι όμως ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω που μπορεί να φτάσει αυτή η ομάδα και τι να περιμένω ακόμα από αυτήν. Ο λόγος για τους θριαμβευτές του El classico στην Μαδρίτη οι οποίοι μπορούν να πάρουν μια ανάσα (δεν ξέρω βέβαια εκ του αποτελέσματος κατά πόσο την ανάσα την χρειάζονταν αυτοί ή οι αντίπαλοι τους) και να ατενίσουν την συνέχεια του πρωταθλήματος με μεγαλύτερη αισιοδοξία, σχετικά με την διατήρηση των κεκτημένων.
Κατά την προσωπική μου άποψη, το ντέρμπι το οποίο παρακολούθησα την Παρασκευή ήταν το χειρότερο, από άποψη ποιότητας, των τελευταίων ετών. Παρόλα αυτά, σε ένα ματς που δεν κατάφερε να δικαιώσει τις προσδοκίες των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων, οι Blaugrana κατάφεραν και έκαναν και πάλι το θαύμα τους. Κέρδισαν 1-3 μέσα στην έδρα της αιώνιας αντιπάλου, η οποία βρισκόταν στο +3 (δυνητικά +6 αφού είχαν και παιχνίδι λιγότερο) ενώ βρέθηκαν να χάνουν με 1-0 στο 22ο δευτερόλεπτο μετά από το λάθος διώξιμο του τερματοφύλακά τους Valdes. Εκείνο ήταν και το μοναδικό χρονικό σημείο στο οποίο πίστεψα ότι μπορεί και να κερδίσει η Real. Γιατί, δεδομένης της κατάστασης στον βαθμολογικό πίνακα και την τεράστια διαφορά που θα έπαιρνε η Real σε περίπτωση που κατακτούσε την νίκη (+9), πριν το ματς δεν πίστευα ότι η Barcelona των τελευταίων ετών μπορεί να βγει τόσο νωρίς εκτός της διεκδίκησης του πρωταθλήματος. Και αυτή με επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο, γυρνώντας (και με μια μικρή βοήθεια της τύχης βεβαίως, αφού το 2ο γκολ του Xavi άλλαξε εμφανώς πορεία και ξεγέλασε τον Casillas και η χαμένη κεφαλιά του Ronaldo σε ένα σημείο που ήταν ολομόναχος, μπορεί να άλλαζαν τα δεδομένα του παιχνιδιού) το παιχνίδι και δραπετεύοντας από το κάστρο του βασικού συνδιεκδικητή του τίτλου.
Η Real ξεκίνησε τον αγώνα με διάθεση να πιέσει ψηλά, αλλά ούτε και η ίδια θα πίστευε ότι το αποτέλεσμα αυτής της πίεσης θα καρποφορούσε από το πρώτο κιόλας λεπτό και θα μπει σε θέση οδηγού. Αντί όμως να εφησυχαστεί από την επίτευξη του γκολ, η Real συνέχισε να πιέζει ασφυκτικά την Barcelona με αποτέλεσμα να δω περισσότερες ψηλοκρεμαστές πάσες από τους αμυντικούς της προς τους επιθετικούς, από όσες έχω δει τα τελευταία 2 χρόνια μαζί. Και μιλάμε για ένα διάστημα 25-40', που η Barcelona δεν μπορούσε να επιβάλλει το γνωστό passing game της (το οποίο είναι ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα). Όταν όμως ήρθε η ώρα να αναλάβει δράση ο super star της ομάδας, έδειξε για μια ακόμη φορά ότι δεν μπορείς πάντα να βασιστείς σε συστήματα και τακτικές, γιατί μπορεί ακόμα και ένας παίκτης να σου κάνει την άμυνα σμπαράλια. O Messi το έκανε, περνώντας 4 παίκτες και βγάζοντας ασσίστ στον -κατά συνθήκη σέντερ φορ προχθές- Alexis Sanchez, η Barcelona ισοφάρισε και κάπου εκεί άρχισε να μετράει αντίστροφα ο χρόνος για την ανατροπή, αφού φαινόταν στις κινήσεις των παικτών μέσα στο γήπεδο, αλλά και στον διάχυτο εκνευρισμό των παικτών της Real, ότι εάν μια ομάδα θα σκόραρε ξανά, αυτή θα ήταν η Barcelona. Τώρα αν αυτό τελικά το πέτυχε με τη βοήθεια και της τύχης, αφού το σουτ του Xavi άλλαξε πορεία και πήγε εκεί που ο Casillas δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, η τύχη λένε ότι ευνοεί τους δυνατούς. Και αφού η Real, και συγκεκριμένα ο (απαράδεκτος σε άλλο ένα Classico) Ronaldo πέταξε την ευκαιρία για την ισοφάριση, η Barcelona δεν έκανε το ίδιο με την δική της και ο Fabrecas έγραψε το τελικό 1-3 δίνοντας τέλος στην σεμνή αυτή τελετή, αφού μετά το τρίτο γκολ το παιχνίδι έμοιαζε να είναι διαδικαστικού χαρακτήρα.
Σε ένα ακόμη παιχνίδι η Barcelona υπερκέρασε το εμπόδιο της Real, o Messi ήταν καλύτερος του Ronaldo και ο Guardiola καλύτερος του Mourinho. Όταν λοιπόν υπερτερείς παντού, είναι δυνατόν να μην κερδίσεις; Παρά την νίκη της Barcelona δεν είμαι σίγουρος ότι θα κατακτήσει και τον φετινό τίτλο, καθώς υπάρχει δρόμος ακόμα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν τον έχασε από τώρα, μήνα Δεκέμβρη, και ότι ο Mourinho θα έχει για μέρες κόκκινους-μπλε εφιάλτες....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου