Σήμερα είπα να αφήσω λιγάκι στην άκρη το παρόν, μια που με έπιασε μια μικρή μελαγχολία για το πόσο πιο αθώα ήταν τα πράγματα παλιότερα στο ποδόσφαιρο (το πόσο παλιότερα βέβαια σηκώνει συζήτηση), σε σχέση με το σήμερα. Όταν οι ποδοσφαιριστές έπαιζαν σαν επαγγελματίες αλλά μέσα τους έβραζε το αίμα τους για την ομάδα που αγωνιζόντουσαν και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, είμαι σίγουρος ότι την αγαπούσαν.
Στα πλαίσια λοιπόν της μελαγχολίας αυτής, θα κάνω ένα πολύ μικρό αφιέρωμα σε ένα πολύ μεγάλο ποδοσφαιριστή της δεκαετίας του 90, τον κατά την γνώμη μου καλύτερο ξένο ποδοσφαιριστή (σε προσφορά) όλων των εποχών στο ελληνικό ποδόσφαιρο, παίκτη που όμοιό του θα αργήσουμε πολύ να ξαναδούμε: Τον Krystof Warzycha ή Βαζέχα όπως τον μάθαμε και τον φωνάζαμε όλοι. Ήμουν από τους τυχερούς που μεγάλωσα βλέποντάς τον να αγωνίζεται και πραγματικά λυπάμαι όλους αυτούς που δεν πρόλαβαν να τον δουν να αγωνίζεται. Επρόκειτο για ένα τελειοποιημένο center forward ο οποίος μπορούσε να σκοράρει με οποιοδήποτε τρόπο μπορεί να φανταστεί κανείς, ο οποίος δούλευε το ίδιο και τα δυο του πόδια, ήταν μέσα σε όλες τις φάσεις, δημιουργούσε παιχνίδι, άνοιγε χώρους, κυνηγούσε λυσσαλέα και πολλά ακόμα. Πράγματα τα οποία για να τα κάνει κάποιος προπονητής την σήμερον ημέρα πρέπει να βάλει 3 παίκτες στην εντεκάδα στους οποίους να αναθέσει αυτά τα καθήκοντα και πάλι δεν θα τα καταφέρουν. Κι όμως, ο Βαζέχα ήταν πάντοτε εκεί που έπρεπε όταν έπρεπε, μεταβίβαζε σωστά την μπάλα, δημιουργούσε γκολ ο ίδιος για τους συμπαίκτες του, παίζοντας με ψυχή και αυταπάρνηση σε κάθε αγώνα βάζοντας πάντα το "εγώ" του κάτω από την ομάδα, έστω και αν ήταν πάντοτε ο καλύτερος του γηπέδου. Σε κάποιους οι οποίοι δεν τον έχουν δει να αγωνίζεται μπορεί να φαίνεται ότι υπερβάλλω, αλλά όλοι αυτοί που τον έζησαν, οπαδοί της ομάδας του και αντίπαλοι ξέρουν ότι και λίγα λέω. Εξάλλου οι αριθμοί των επιδόσεών του μιλάνε από μόνοι τους: 244 γκολ/403 αγώνες, 3 φορές πρώτος σκόρερ στο ελληνικό πρωτάθλημα (94, 95, 98), 24 γκολ/63 ευρωπαϊκά μάτς, δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών στο ελληνικό πρωτάθλημα πίσω από τον Θωμά Μαύρο, 9 γκολ/50 συμμετοχές με την εθνική Πολωνίας, 1 πρωτάθλημα Πολωνίας, 5 πρωταθλήματα Ελλάδας, 5 κύπελλα Ελλάδας, 2 Σούπερ Κάπ και 14 συνεχόμενα χρόνια σε μια από τις κορυφαίες ομάδες της Ελλάδας είναι κάποια από τα κατορθώματά του.
Οι δύο παράγοντες όμως που για μένα έκαναν την διαφορά αυτού του παίκτη, για να γραφτεί το όνομά του με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της ιστορίας του Ελληνικού ποδοσφαίρου είναι η ποδοσφαιρική του ευφυΐα και η σεμνότητά του σαν χαρακτήρας. Όσον αφορά το πρώτο, νομίζω ότι αποδεικνύεται από το γεγονός πως πέρα από το πολύ καλό του σουτ (το οποίο είναι απόρροια της σκληρής του δουλειάς στην προπόνηση) ο Βαζέχα δεν είχε ένα σωματικό προσόν που θα τον έκανε να ξεχωρίζει σαν την μύγα μες το γάλα (ταχύτητα, δύναμη, φοβερή ντρίμπλα) αλλά τα είχε όλα σε ένα πολύ καλό επίπεδο και την ποδοσφαιρική του ευφυΐα στο μέγιστο βαθμό. Σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα του, ο οποίος ήταν τέτοιος που δεν του άρεσαν οι φανφάρες και τα πολλά λόγια, που δεν άρχισε τα τερτίπια για να φύγει όταν ξεκίνησαν οι σειρήνες του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου να ηχούν όπως κάνουν σήμερα πολλοί νέοι του χώρου, ο Βαζέχα καταξιώθηκε γρήγορα στην συνείδηση όλων των φιλάθλων και όχι άδικα μια που τα κατορθώματά του ήταν πολλά.
Τέρμα τα λόγια ώρα για θέαμα, τέτοιο που απλόχερα προσέφερε ο Πολωνός, με το χαρακτηριστικό μουστάκι, στα νιάτα του, και ιδιαίτερα εκείνο το αλησμόνητο βράδυ του 96 στο Amsterdam Arina, που το ποδοσφαιρικό μεγαθήριο της εποχής υποκλίθηκε στα πόδια του και του Παναθηναϊκού κάνοντας ολόκληρη την Ευρώπη να παραμιλάει. Σε ευχαριστούμε πολύ για όλα "Χρήστο":
Αjax - PAO (1995-1996)ΠΑΟ - ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ: 5 γκολ από τον ΒαζέχαΤα 10 καλύτερα γκολ τουΈνας ύμνος για τον Βαζέχα
