ΟΧΙ: Μια κουβέντα, χίλιοι αγώνες

Ας με συγχωρήσουν οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι για το διαφορετικού περιεχομένου σημερινό άρθρο, αλλά νομίζω ότι η σημερινή μέρα και αυτά τα οποία συμβολίζει, σε συνδυασμό με την οικονομική συγκυρία στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, επιβάλλουν να μιλήσουμε λίγο για όλα αυτά τα θέματα τα οποία ταλαιπωρούν όλους μας, άλλους λίγο λιγότερο και άλλους πολύ περισσότερο.
Σήμερα λοιπόν, είναι μια εθνική επέτειος στην οποία γιορτάζουμε το μεγαλοπρεπέστατο ΟΧΙ το οποίο είχε αναφωνήσει ο Ιωάννης Μεταξάς στην πρόσκληση των Ιταλών κατακτητών να παραδοθούμε άνευ όρων και μάχης στην δύναμη του Άξονα. Μαζί με αυτό το ΟΧΙ γιορτάζουμε την ανεξαρτησία μας, την οποία κατακτήσαμε και στην οποία βοηθήσαμε και εμείς οι ίδιοι καθυστερώντας τους Γερμανο-Ιταλούς και αναγκάζοντάς τους ουσιαστική σε ήττα στην Ρωσία αφού συνάντησαν βαρύ ψύχος. Γιορτάζουμε με υπερηφάνια για τους αγώνες των Ελλήνων παππούδων μας, οι οποίοι έχυσαν το αίμα τους στο βωμό της Ελευθερίας και για να μπορούμε εμείς σήμερα να είμαστε ελεύθεροι και ανεξάρτητοι. Είναι η μέρα που όλοι εμείς οι Ελληνάρες, οι Ολυμπιακοί, οι Παναθηναϊκοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι νέοι και οι γέροι (γενικά όποιος άλλος διαχωρισμός μπορεί να υπάρχει μεταξύ μας), είμαστε όλοι Έλληνες και βγαίνουμε στον δρόμο και το φωνάζουμε στις παρελάσεις και στις καφετέριες.
Πρέπει όμως μια μέρα σαν την σημερινή να αναλογιστούμε όλοι μας, σε τι κατάσταση καταφέραμε να φέρουμε αυτή την χώρα. Όχι μόνο οι πολιτικοί ή οι δημόσιοι υπάλληλοι, ή οι μεγαλογιατροί και μεγαλοδικηγόροι, οι επιχειρηματίες και δεν ξέρω εγώ ποιος άλλος, μπορεί να πιστεύουμε ότι φταίει που φτάσαμε στην τωρινή κατάσταση. Η αλήθεια είναι μία: Ότι για αυτή την κατάντια (αυτή είναι ίσως η πιο light λέξη που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω) φταίμε όλοι μας, ο καθένας ξεχωριστά. Από αυτόν ο οποίος δεν κόβει απόδειξη για να αποδώσει φόρο στο κράτος και αυτόν που δεν την ζητάει για να αγοράσει ένα προϊόν σε φθηνότερη τιμή, μέχρι αυτόν ο οποίος φοροδιαφεύγει εκατομμύρια ευρώ και αυτόν ο οποίος παίρνει επιχορηγήσεις και επιδόματα τα οποία δεν δικαιούται.
Το θέμα είναι όμως ένα πλέον: Τι κάνουμε από εδώ και πέρα; Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μια συνταγή την οποία πρέπει να ακολουθήσουμε για να βγούμε από το τέλμα στο οποίο έχουμε περιέλθει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι απαιτούνται πολλές θυσίες από ΟΛΟΥΣ. Και όταν λέω από όλους εννοώ από όλους και όχι μόνο από τους μικρομεσαίους και τους φτωχούς. Θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να πληρώσουν όλοι αυτό το οποίο τους αναλογεί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δεχτούμε να γυρίσουμε πίσω 50 ή 100 χρόνια σε εργασιακά δικαιώματα , σε ασφαλιστικά δικαιώματα, σε ζητήματα περίθαλψης που με τόσο κόπο κατοχυρώθηκαν. Θα πρέπει όλοι μας να πούμε χίλια ΟΧΙ μέσα από χίλιους αγώνες για να σταματήσουμε την κατρακύλα. Γιατί "λεφτά υπάρχουν" αλλά δεν νομίζω ότι αυτοί που τα έχουν είναι διατεθειμένοι να βοηθήσουν την κατάσταση. Σήμερα και κάθε μέρα από σήμερα είναι η ευκαιρία για τον κάθε Έλληνα ξεχωριστά να προσπαθήσει να αλλάξει νοοτροπία και μυαλό, έτσι ώστε να βοηθήσει την χώρα του με όποιο τρόπο μπορεί για να βγει από το αδιέξοδο, είτε αυτό είναι πληρώνοντας, είτε είναι εισπράτοντας, είτε επιτηρώντας, είτε αφήνοντας την "καρέκλα" και την βόλεψή του. Κάποιοι πριν από καμιά 70ρια χρόνια έδωσαν την ζωή τους και το αίμα τους για την πατρίδα τους. Ας σκεφτούμε λοιπόν λίγο καλύτερα, αναλογιζόμενος αυτούς τους ανθρώπους, ποια θυσία είναι αυτή την οποία δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς για το καλό αυτού του τόπου...